Nou waar zal ik eens beginnen 😉 Voor mij was het eigenlijk helemaal geen logische stap om iets te gaan doen met fotografie wel wat ik er nu mee doe. Zal het uitleggen, voor ik ging fotograferen was ik een grafisch designer waarbij ik voornamelijk werkte aan reclame doeleinden. Denk hierbij aan reclame campagnes in een reclame bureau maar ook aan de zogeheten branding voor bedrijven wat vaak staat voor een huisstijl met daarin logo ontwerp etc.

Ik heb hiervoor een vrij korte opleiding gedaan (lees: ik heb mijn school niet afgemaakt, oeps! 😅). Ik ben wat je noemt “auto didactisch”, ik leer door te zien en maak het vervolgens mijn eigen ding.
En zo begint het verhaal van een opkomende fotograaf, die zijn creatieve pad volgt en zichzelf blijft ontwikkelen. Van grafisch ontwerper naar fotograaf, met een passie voor het vastleggen van momenten, oftewel: van kiekjes naar kunst! 😇✨

Burn-out

Wat minder leuk was, is de burn-out die ik kreeg. Ik wilde te veel, vooral als je werk je passie is. Soms ga je over je grenzen en als je dat te vaak doet, komt de man met de hamer – of in mijn geval, een complete gereedschapskist. Je komt thuis te zitten en kunt weinig tot niets doen, wat voor sommigen inmiddels meer dan herkenbaar is. Maar het gaf me ook de tijd om na te denken – althans, bij mij wel, hahaha! Burn-outs zijn geen lachertje, maar soms brengen ze ook een kans tot reflectie met zich mee. 🤔💡

Xaliber mijn eigen bureau

Na een tijd van persoonlijke struggles, besloot ik voor mezelf te beginnen. Gewoon thuis, achter mijn computer, met de drang om weer iets voor mezelf te doen. Maar, eerlijk gezegd, dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Zelfs met een schat aan ervaring voelde ik me als een beginner. Je kent het wel, in de wereld van grote projecten moet je eerst een goede naam hebben. Dus begon ik klein, met een instapbudget. Geen luxe zoals in een reclamebureau, waar je gewoon de fotograaf belt die binnen het budget past. Nee, ik moest het echt anders aanpakken.

Dus daar zat ik, met een Panasonic Lumix camera, op pad naar bedrijven. Ik schoot foto’s van panden, producten voor websites en drukwerk. Niet met het grootste budget, maar die foto’s moesten er wel komen. En zo begon mijn reis in de fotografiewereld. Mijn allereerste kennismaking in de wereld van fotografie.

Le Journal Lelystad 2012

Vogue Vriend

Toen een vriend, een professioneel model, vroeg of ik wat foto’s wilde maken, greep ik de kans. Zonder ervaring dook ik het internet op, dat destijds niet zo’n schat aan informatie bood als nu. Toch vond ik de basis en leerde ik mezelf de kunst van fotografie aan. Die eerste foto’s, buiten genomen, waren niet perfect, maar dankzij zijn hulp werden ze wel iets bijzonders. De kers op de taart? Een van de foto’s, met hem in een leren jas, werd gekozen als promotiefoto voor zijn modellenbureau. Een hele eer, al is dit avontuur uit 2006 nu helaas nergens meer online terug te vinden. Soms begint iets groots met een eenvoudige vraag en een dosis lef. 🦸‍♂️

Model: Sighra

Tattoo Scene

Kort gezegd, ik had het te druk met mijn bedrijf om fotografie serieus op te pakken, ondanks mijn enthousiasme. Mijn focus lag op bedrijfsfoto’s, maar die werden steeds beter. Af en toe schoot ik wat foto’s tijdens dagjes uit met vrienden en familie. Totdat de tattooscene, waarvoor ik websites en drukwerk maakte, interesse toonde in mijn foto’s van conventies. In tegenstelling tot andere fotografen gebruikte ik geen flits, wilde de echte sfeer vastleggen en oefende met het aanwezige licht en dat was niet veel.

Met Photoshop verbeterde ik details en verwijderde storende elementen. Mijn aanpak viel op, en ik kreeg de vraag voor een fotoshoot met een tattooartiest. Dit was in 2013, zeven jaar na mijn eerste serieuze shoot, maar nog steeds buiten. Mijn camera was inmiddels een Pentax K20D, een semi-professioneel instapmodel. Hoewel Pentax minder gangbaar is dan Canon, Nikon, of Sony, zweer ik erbij.

Tattooconventie

Fotostudio?

Mijn allereerste keer in een studio was één grote blunder. Je moet namelijk de kunst van gecontroleerde belichting onder de knie krijgen, iets compleet anders dan het relaxte buiten fotograferen met natuurlijk licht en een reflector. Ik had me dagenlang ingelezen over het werken met studiolicht, omdat ze zeiden dat er een studio klaar zou staan. Nou, toen ik er eenmaal was, bleek het gewoon een garagebox te zijn met lampen die net genoeg licht gaven om een oude bank op Marktplaats te zetten.

Hoe goed ik ook was met foto’s maken in weinig licht, twee mensen op een witte achtergrond was een no-go. Ik dacht slim te zijn en zei: “Laten we gewoon naar buiten gaan!” Maar nee, zelfs daar moest er plotseling een witte achtergrond bij. Dus ik hang zo’n doek op, maar geloof me, dat werkt voor geen meter. Ik heb die resultaten flink moeten photoshoppen, maar een slechte foto maak je gewoon nooit goed genoeg.

Alsof dat nog niet genoeg was, kreeg ik ook nog de schuld van het fiasco van de hele shoot. Toen dacht ik: “Oké, genoeg van dit gedoe.” Ik kocht mijn eigen set echte studiolampen en spijkerde een doek aan de muur. Daarmee schoot ik mijn allereerste portretten. En dat, beste mensen, is het echte begin van wat ik nu doe en maak.

Mijn eerste studio portretten

Eigen stijl

Met mijn grafische achtergrond combineerde ik mijn vaardigheden om een unieke stijl te ontwikkelen. In plaats van direct Photoshop te gebruiken, experimenteerde ik eerst met licht. Fotograferen is als tekenen met licht, en ik wilde de controle hebben over zowel camera-instellingen als diverse lichtvormers. Nadat ik het gewenste licht had bereikt, perfectioneerde ik mijn beelden in Photoshop voor een krachtige HDR-stijl met contrast, schaduwen en scherpte. Dit deed ik met behulp van Adobe Camera Raw (ACR) en Photoshop, aangezien het traditionele HDR-proces niet haalbaar was voor portretten.

En dan nu

Nu ben ik inmiddels bekend met mijn eigen stijl en door social media intussen over de hele wereld. Naast de gewone portretten hou ik van de extreme Photoshop manipulaties (waar vaak meerdere uren nabewerking in zit), Horror en ja de gekke selfies. Ik hou van echte emoties of juist over de top. Mooi op de foto kan zeker maar ik ga graag voor het andere uiterste maar altijd met het oog op de persoon en zijn/haar karakter. Natuurlijk houden we het bij normale portretten gewoon zoals het is maar toch altijd in mijn stijl want dat maakt mij Frans Heidenis😇.

Wat ik nu creëer met fotografie en Photoshop

Meer van dit vind je in mijn portfolio maar ook in andere berichten in mijn Beeld Brein Brouwsels Blog.